V leče še to vynamavjaľi, us tak pokryjomje. Fseľijako to bylo. Portkik mjal vysyvane, bo ja byl guraľcyk. Pieřščonki me ňimjeľi svoje, bo ňebylo na ňe. Posel jek, popozycal tjy pjerščonki ka še dalo, tam ot svagra. A tam me v ľeče, bylo třeba iš na vozak do Glodo̲fki, šedem vozo̲f me mjeľi. Nabraľi me te rodžine, no to tjy vozy cekaly, us na oboře cekaly ko̲ňe, syčko vyparadzone, pjora f homutak. Mlody pon še mušal zbjyrač, kje ňesel do spo̲ľňika do ko̲mory. Ko̲morsko me mjeľi vjeľkje, naľe takje safarňiska kany tu, tu becka, tu putňa, taki ňepořondek, spary tam, to spary vjeľkje. Posel jek še, vyobuval, no i s tym pjerščonkem bŕk, s paľca posel pot safarňe. Hodzem, sukom, f tyk sukňakak ka je ... A či na, oboře – hybaj šadač! – Šadaj, bo us ko̲ňe gřebjom, třa jadž! – Ňimom pjerščonek, spat mi pot safarňe! – No i co ten pjerščonek, fuknul do spary, kto či da drugi. A to esce ňe mo̲j, dy keby byl mo̲j. Syčko me poodhyľaľi, aľe vera me go poty našľi. No i jeden džyň me go mjeľi a dodžiška pjerščonka ňimome a vras me. Hvalas Panu Bogu, us štyricačpjynč roko̲f, hoč tu tam do sobje hurkňeme.

Rozprával K. Šuvada, narodený r. 1933 v Suchej Hore, zapísala Martina Gazdíková